“Bırakın, çocuklar bana gelsin, onlara engel olmayın!” dedi. “Çünkü Tanrı’nın Egemenliği böylelerinindir. Size doğrusunu söyleyeyim, Tanrı’nın Egemenliği’ni bir çocuk gibi kabul etmeyen, bu egemenliğe asla giremez.”
Ufak şeylerden mutlu olmak
Geçen aylarda çok değer verdiğim ve candan sevdiğim bir öğretmen arkadaşımın paylaşmış olduğu bir fotoğrafı gördüm. Öğrencileriyle birlikte gülüyor, gayet mutlu ve neşelilerdi. Yapmış olduğu ufak bir sınıf dekorasyonu ile sevindirmişti öğrencilerini. Bu tabloyu görünce yüreğimde o gün içerisinde hissettiğim sorunları, yükleri, kaygıları bir an için unuttum; sis bulutunun dağılması gibi kaybolmuşlardı. Bir anda anlamsız bir şekilde uzun uzun resimdeki gülümseyen her öğrenciye bakıp anlamsız şekilde sevince büründüm. İçten gelen bir sevinç dalgası oluştu. Şunu fark ettim ki, o kadar çok engeller koyuyoruz ki kendimize veya başkalarına. Ufak şeylerden bile mutlu olmayı unuttuk, unutuyoruz!
Çocuk gibi olmak
Başkasını sevindiren bir paydaşlık varsa, kendi yüreğimde de aynı sevinci ve içten bir mutluluğu hissetmeliyim, yaşayarak sevinmeliyim. Saf sevinçle ama; çekememezlik, kıskançlık, bencillik etmeden. Maalesef neşe, sevinç, mutluluk, gibi kavramlarımıza da leke düştü, kibrimiz ile dıştan sevinmeye, içten ise gölge düşürmeye başladık. Başkasının kendi çapından yaşadığı iyiliği bizim de yaşamamız gerekir. Bunlar günümüz için zor, imkansız diyebilirsiniz. Bu kadar sorun, sıkıntı kafaya takılacak işler varken mutluluk, tebessüm bize göre değil diye düşünebilirsiniz. Haklısınız da; fakat unutmayın ki, hayatımızda yüzde yüz mükemmel olarak çözümlenen bir nokta olmayacaktır. Tadı, tuzu, biberi olarak yaşayacağız her şeyi. Bunları çocukça hisler olarak görebilirsiniz. Evet, durum da tam olarak budur. Çocuk ruhlu/ çocukça yüreğe sahip olmamız gerekiyor. Bilge bir Öğretmen şunu öğretiyor bize:
Bilge Öğretmen
Kalabalık bir topluluk ardından O’nu izliyordu. Bazıları bebekleri bile getiriyor, onlara dokunmasını istiyorlardı. Bunu gören Öğretmenin takipçileri kalabalığı azarladılar. Ama Bilge Öğretmen çocukları yanına çağırarak, “Bırakın, çocuklar bana gelsin, onlara engel olmayın!” dedi. “Çünkü Tanrı’nın Egemenliği böylelerinindir. Size doğrusunu söyleyeyim, Tanrı’nın Egemenliği’ni bir çocuk gibi kabul etmeyen, bu egemenliğe asla giremez.”
Bilge adamın son sözleri çok ilginçtir. Tanrı’nın Egemenliğini çocuk gibi kabul etmemiz gerektiği mesajı. Bu ne demektir, nasıl olabilir ki böyle bir şey? Tanrı’nın olduğu yerde daha ciddi, resmi, olgun ve korkulu olmak gerekmez miydi? Evet, doğrudur. Yaratıcı önünde olgun ve ciddi olmalı insan ama aynı zamanda çocuk yürekli olmalıdır insan. Çocuk Yüreği –olduğun gibi olmak- ne hissediyor isen onu dile getirmektir. Birisi bize nasılsın diye sorduğunda klasik cümlemizi kullanıyoruz her zaman. “İyiyim!” Ama gerçekten o an öyle miyiz? Hayır, binlerce düşünce varken yorgun zihnimizde.
Bir çocuğa nasılsın diye sorsak; bize hemen döküverir içindeki duyguları anlatmaya. En ufak, gereksiz bir ağrısını bile dile getirebilir. Saklamaz. Hani deriz ya, Çocuktan al haberi diye. Her şey açık, seçik, net. Tanrı’nın önünde de böyle olmayız, tüm yüreğimizle çocuk gibi. Tanrı’yı evet övmeliyiz, tapınmalıyız ama aynı zamanda hislerimizi de paylaşmalıyız. Sevinçli miyiz, sevincinizi dile getirip ilan edin şükredin. Üzgün müsün, kederli ruhun mu var? Bir çocuk gibi, her şey yolunda maskesi takmadan olduğumuz gibi, ne halde isek açmalıyız yüreğimizi Tanrı’ya.
Bugün bir karar verelim, kendimiz için. Çocuk yüreğine sahip biri gibi mi davranacağız. Ufak şeylerden mutlu olacak, sevinecek miyiz? Yoksa yüreğimizde yük taşımaya devam mı edeceğiz? Her şey zamanında ve anında güzeldir, unutmayın. Çevrenizdekiler ile mutlu olmaya devam edin. Şimdi kendinize söz verin. “Tebessüm edeceğim ve tebessüm edeceğim, başka birisi de mutlu oluncaya dek…”
Dipnot: Bilge Öğretmen; İsa Mesih’tir. Bu hikaye Luka 18:15-17 bölümleri arasında İncil’de geçmektedir.
